Na bijna 2 weken bivakkeren in een klam, koud en niet bepaald comfortabel appartement, met fleecevesten en kruiken in bed of op de bank hangend, waren we eindelijk voldoende hersteld voor een rondje buiten, en als extra traktatie scheen de zon na 10 dagen regen.
Tijd voor Portugese traditie nummer 1: Koffie drinken
We begonnen onze feestelijke eerste hersteldag gisteren met koffie op een terrasje in de zon, waarbij we de plechtige intentie naar elkaar uitspraken om dit keer NIET te hard van stapel te lopen maar onze activiteiten rustig op te bouwen, met een uurtje lopen en op tijd rusten.
De Serra da Lousã staat nog op de wachtlijst…
Want hoewel overal in de omgeving de bergtoppen lonken en ik écht heel graag een rondje om het praia fluval (zwembad in de rivier) en het kasteel van Lousã zou wandelen, paste dat nergens in het idee van rustig weer conditie opbouwen, dus negeerde ik mijn verlangen naar een bergwandelingetje. Ik leer heus wel bij.
( Lees ook : Conditie opbouwen na ziekte waarin ik vertel wat ik leerde over herstel de afgelopen jaren )
Het werd een rondje Coimbra
Met die keuze verzekerden we ons van voldoende terrassen voor strategische pauzemomenten, een wandeling langs mooie gevels en boulevards en hadden we op voorhand al – wegens talloze eerdere bezoeken – een goed overzicht qua handige parkeerplekken voor de auto.
Zonder dat we er erg in hadden, liepen we vervolgens enthousiast ruim 9000 stappen en klommen 18 verdiepingen omhoog…
Het was gewoon zooo lekker om weer buiten te zijn en te bewegen! Gelukkig hielden we wel uitgebreid pauze op een terras, en wisten we de hellende straat terug naar onze geparkeerde auto nog net te tackelen.
We kwamen tegelijkertijd hondsmoe én opgeladen thuis na een fijne dag.
Vandaag mocht ik wéér niet de bergen in!
Wat best een logische beslissing was, gezien de ervaring van gisteren, eerlijk gezegd… Als ik van een stads rondje al overenthousiast over mijn grenzen schiet, dan is het echt nog geen goed idee om mij in de bergen los te laten. Daar weet ik helemaal van geen ophouden, en vermoeid terug naar de auto zien te komen is dan een vrijwel gegarandeerd uitputtende opgave.
Een strandwandeling in Figeira da Foz dan maar…
Aan zee zijn is tenslotte altijd fijn en ‘o Atlantico’ heeft een grote aantrekkingskracht op me. Een strandwandeling gecombineerd met een heerlijke lunch in de zon op de boulevard, maakte hersteldag 2 ook tot een succes.
